فیلم قاتلان ماه گل Killers of the Flower Moon 2023

 

در فیلم‌های مارتین اسکورسیزی جذابیتی همیشگی نسبت به مفهوم قدرت وجود دارد – ساختارهای آن، لایه‌های آن، جریان آن. اما به نظر می‌رسد که این افراد در بالای نردبان نیستند که این کارگردان را مجذوب خود می‌کنند، بلکه آنهایی هستند که چند پله پایین‌تر هستند.

شخصیت‌هایی مانند فرانک شیران، قاتل قراردادی در فیلم The Irishman، یا سرباز پیاده، هنری هیل در Goodfellas، که با ناخن‌هایش به لبه حلقه درونی اوباش چسبیده است .

و اکنون، در اقتباس استادانه اسکورسیزی از کتاب غیرداستانی دیوید گرن در سال 2017، قاتلان ماه کامل، ارنست بورکهارت (لئوناردو دی کاپریو) بخت برگشته، برادرزاده کسل کننده دامدار ماکیاولیستی، ویلیام هیل ، وجود دارد. مغز متفکر پشت اپیدمی قتل و غصب عمده زمین، منابع و پول.

 

اوایل دهه 1920، در شهر گری هورس، در شهرستان اوسیج، اوکلاهوما، مانند هر دوره یا مکان دیگری در ایالات متحده است، زیرا پول و قدرت به طور جدایی ناپذیری به هم مرتبط هستند. آنچه در اینجا متفاوت است این است که به دلیل سرنوشت عجیب زمین شناسی، پول در جیب جامعه سفیدپوست متمرکز نمی شود، بلکه در داخل بومیان آمریکایی اوسیج پس از کشف منبع عظیم نفت در ذخایر آنها متمرکز می شود. جوی دیوانه وار از طلا در شهر به راه می‌افتد.

دوربین در حالت دیوانه‌واری می‌چرخد و از کنار کارگران نفتی متخاصم می‌چرخد که برای استخدام می‌جنگند، و اپراتورهای بدبین که می‌خواهند سهم خود از ثروت اوسیج را دریافت کنند. و سپس ارنست . تازه از ارتش خارج شده و برای هیچ شغلی که نیاز به فعالیت بدنی دارد – یا به هر حال ذهنی – مناسب نیست، او به خانه عموی مرفه خود وارد می‌شود (هیل می‌گوید: «می‌توانی مرا پادشاه خطاب کنی»، با لحنی که نشان می‌دهد انتخاب کمی در این مورد وجود دارد). هیل متوجه می شود که می تواند از برادرزاده انعطاف پذیر و مطیع خود استفاده کند. او او را در یک طرح پول سازی قرار می دهد که به زودی تعداد قابل توجهی از اعضای اوسیج را جمع آوری می کند.

 

بازی دی کاپریو باشکوه است، بی‌خبر در حاشیه تراژی_کمدی که دی کاپریو قبلاً عالی بازی کرده است، اما نه تا این حد.

بخش قابل توجهی از زمان 206 دقیقه‌ای فیلم توسط نماهای واکنشی از ارنست گرفته می‌شود که بی‌خیال است و تلاش می‌کند تا آنچه را که از او خواسته می‌شود انجام دهد. این یک اجرای باشکوه است که به طرز ناآگاهی در حاشیه تراژی_کمدی دست و پا می زند و یک تغییر دنده جذاب برای دی کاپریو معمولاً تیز هوش.

ارنست تا حدی به دلیل تحریک ملایم عمویش، که ترجیح می‌دهد تمام پول نفت را «روی راه درست» ببیند، با مولی ( لیلی گلادستون )، یک زن اوسیج «اصیل» ازدواج می‌کند که سهمی از آن را در اختیار دارد. “حق مالکیت” ذخایر نفتی در زمین خانواده او. گلادستون، در اینجا فوق‌العاده است.

مولی نقطه سکون در قابی است که از هیاهو و سر و صدا می ترکد. خونسردی آرام او چشم ها را به خود جلب می کند. قدرت آرام او آن را نگه می دارد. باید گفت، باور این که این زن سلطنتی به سمت مردی مانند ارنست کشیده می‌شود، بسیار سخت است، اما گلادستون و دی کاپریو می‌توانند ما را متقاعد کنند که این چیزی بیش از یک مشارکت مصلحت‌طلبی است – این یک ازدواج است. عشق واقعی .

 

مولی قلب فیلمی است که توسط افراد بی‌قلب – یا حداقل تاحدودی – پر شده است. هنگامی که در ساعت سوم، شخصیت او به دلیل بیماری ضعیف می‌شود، فیلم به همان اندازه پاسخ می‌دهد – باس ضربان دار در پارتی که ریتم‌های بلوگرس و بومی آمریکایی را در هم می‌آمیزد و به یک آریتمی موزیکال آرام تضعیف می‌شود. به حاشیه راندن موقت مولی به عنوان یک شخصیت و منبع نیرو، عاملی است که در یکی از معدود بخش‌های این فیلم با ویرایش دقیق، که در آن با شتاب حرکت می‌کند، کمک می‌کند.

اما درست زمانی که فکر می‌کنید قرار است به موضوعات آشنای رویه‌های تحقیقات جنایی بپردازید، اسکورسیزی آخرین تدبیر را انجام می‌دهد. یک صحنه جسارت آمیز، که شامل تصویر کوتاهی از خود کارگردان است، به این نکته اشاره می کند که این فقط زمین و منابع آن نیست که از مردم بومی آمریکا غارت شده است، بلکه فرهنگ و داستان های آنها نیز به غارت رفته است. از جمله این یکی.